Als ik kijk naar Monique’s schilderijen zie ik kamers, ruimtes, bootjes en hofjes, waar vrouwen en meisjes hun plek hebben ingenomen en poseren, vrij van traditionele poses.
Ik ga geen vergelijkingen maken met andere schilders of over andere ‘ismes’. Het zijn per slot van rekening onvervalste Bisscherouxs in Bisscheroux-stijl, kortom Bisscherouxisme. Soms zijn ze hard als staal, soms zacht als een vlindervleugel. Ik voel kwetsbaarheid, soms eenzaamheid, maar ook presentie: ‘hier ben ik’…

Geen traditionele vrouwenschilderijen maar een krachtige, overtuigende penseelvoering die het van veel mannenschilderijen wint. Gelaagdheid in kleuren, veel rood, bruinen en zwarte kaderingen, vaak omhuld in een zachte voile, een mantilla-achtige sluiering. Vrouwen en meisjes die hun mannetje staan in ruimtes, landschappen of situaties.

Monique durft te laten zien wat ze kan door op groot formaat te schilderen, puur, zonder angst, maar met lef. Ik ken Monique ook buiten haar schilderijen om. Dat geeft een ruimer beeld van haar als mens, kind, vrouw, moeder, partner en vriend, in relatie tot haar schilderijen. Ze beleeft, vertaalt en projecteert op doek. Met acryl, ei-tempera en zelfgecreëerde pigmenten. Monique toont de vrouw in een choreografie van alle facetten. Dat maakt dat je haar schilderijen wilt bezitten en ze in je naaste omgeving wilt hebben. Een schilder pur sang, een fijn mens, gewoon bijzonder, helemaal Monique.

Tekst: Michel Vanderheijden-Van Tinteren (Atelier Les Deux Garçons)