De Limburgse landschappen waar ik dagelijks doorheen loop herken ik in m’n schilderijen, in een innerlijke vertaling op doek die al werkend opborrelt, net zoals de verhalen die ik lees of hetgeen ik meemaak. Het vindt  z’n weg in beeldverhalen op panelen of in tekeningen. 

Al werkend zoek ik naar de randen van waar ik begin en datgene om me heen ophoudt, of elkaar juist overlapt, want de verbinding ervaar ik steeds meer. Soms frustreert dat, zoals bij het zien van het nieuws of lezen van de krant.

Soms is het schilderen een reactie op iets dat eruit moet, soms voelt het als een spiegel. Je bent wie je bent door je te verhouden tot iemand of iets, door ergens in mee te voelen, iets ergens wat van te vinden of je tegen af te zetten, door geraakt te worden of door iets uit de weg te willen  te gaan. 

Zo ontvouwt zich een picturale weg, zo is schilderen voor mij een vorm van aanwezig zijn. 

Vanwege mijn vaders werk als marechaussee heb ik als kind enkele jaren op Aruba gewoond. Die ervaring van vrijheid en ongerepte natuur hebben diepe indruk gemaakt, en na terugkomst in Nederland bleef het een zoektocht om me weer thuis te voelen hier. Als tiener ontdekte ik gitaarspelen en later het schilderen waarin ik mezelf kon zijn en alles kwijt kon wat er door m’n hoofd spookte. In het creatieve schilderproces hervond ik weer die oorspronkelijke natuur die ik als kind mocht ervaren. 

De laatste jaren begint de Limburgse afkomst steeds meer een rol te spelen, landschappen krijgen het Limburgse licht, de glooiende heuvels, het wisselen van de seizoenen. De Limburgse geschiedenis sijpelt steeds meer in de werken door, de Limburgse schilders van de afgelopen eeuw zijn steeds duidelijker terug te vinden in m’n stijl en fascineren me steeds meer.

In die zin groeit er steeds meer een bepaalde terroir in het werk, een plaatselijke geest.