Maartje Bos
Ik maak hedendaagse en minimalistische beelden, waarmee ik rust, kracht en blijdschap schep. Balans voor de wereld en voor mijzelf. Ogenschijnlijke eenvoud, die zijn magie niet verliest.
Ik zoek naar vormen die voor mijn gevoel kloppen. Vormen die net zo aards zijn als verheven.
Ik geef mijn beelden namen; een titel werkt voor mij beperkend. Een naam komt uit je onderbewustzijn en is bijna altijd passend. Die voel je, maar kun je niet klinisch ontleden. Met alles in mijn leven merk ik dat mijn onderbewustzijn en de symboliek die daarmee samenhangt een grote rol speelt.
Mijn beelden zijn gemaakt van een milieuvriendelijke en steenachtige acrylhars op waterbasis en worden gegoten in een oplage van vier, zes of acht stuks in verschillende kleuren. Elk beeld is uniek vanwege de handwerkprocessen van gieten, kleuren, vijlen en schuren. De grote wandsculpturen die ik maak zijn uniek en dus niet in oplage.
Het idee achter mijn kunst
Als kind kon schoonheid me bevliegen. Ik wilde het vastpakken, verzamelen, er iets mee doen. Ik had het gevoel dat het er aan de ene kant in ging en dat het er aan de andere kant weer uit moest, omdat ik anders zou ploffen. In het bos in het Nederlandse kunstenaarsdorp Bergen waar ik opgroeide, nam ik bijvoorbeeld mooie dingen mee naar huis, die steevast lelijk werden op het moment dat ik ze uit de context nam en daarna ook nog eens verdorden en hun kleuren verloren. Schoonheid was voeding voor de ziel, maar ook frustratie. Op materialistisch vlak had ik al niet meer geluk. Eerlijk houten speelgoed, en de kleren van mijn zus. Bij menig ander had dat wellicht de fantasie kunnen stimuleren, maar ik geloof dat er bij mij sowieso een grote dosis in mijn DNA verankerd is, net als met mijn creativiteit. Ik was een gevoelig meisje met een sterke wil, dat elke dag tekende, veel verzon, ondernam en organiseerde en graag vies werd. Op school, waar er veel tijd besteed werd aan kunstzinnige ontwikkeling, zei men steevast dat ik later kunstenaar zou worden.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik los leerde laten. En los móest laten. En des te meer ik losliet, des te vaker er mooie dingen ontstonden. Kunst was niet langer wat ik bedacht, maar wat er gewoon van binnenuit kwam. Van elk ander werk liep ik leeg, maar beelden maken verrijkte juist mijn energie. Vanuit ruimte en ontspanning beland ik vanzelf bij dat bruisende mysterie waar mijn vormen vandaan komen. Het is zo’n grappige gewaarwording om te zien hoe beelden omhoog komen als de belletjes in mijn champagne. Ik ‘swipe’ gewoon door mijn geest tot ik een vorm zie en proef die klopt en lekker is. En dan is het heel gaaf om te merken dat daar een sterke, eigen signatuur uitrolt. En dan komt het maakproces dat heerlijk technisch, praktisch en lichamelijk is. Maar als je vraagt wat nou het idee achter mijn kunst is, dan moet ik je het antwoord verschuldigd blijven. Een idee is namelijk wat je bedenkt. Mijn kunst komt uit mijn onderbewustzijn.
Schoonheid herbergt niet langer een onmogelijkheid, maar is nu een vrije vorm van geluk die van mij een heel mens maakt.
